Po zmumifikowaniu zwłoki zmarłego umieszczano w trumnie. Mogła ona być wykonana z drewna, kartonażu, terakoty lub metalu. W przypadku zamożniejszych pochówków trumien mogło być kilka, włożonych jedna w drugą i umieszczonych w kamiennym sarkofagu. Zarówno trumny jak i sarkofagi mogły mieć formę skrzynkową lub antropoidalną. Zazwyczaj były bogato zdobione: rzeźbione i pokrywane dekoracją malarską [fot. 7].
Po dokonaniu wszystkich niezbędnych czynności rytualnych, podczas uroczystego pogrzebu mumie zmarłego umieszczano w przygotowanym grobowcu. Sceny pogrzebu, częste w grobowcach prywatnych (z kontekstu królewskiego znamy tylko jeden przykład – w grobowcu Tutanchamona), ukazują długie procesje rodziny i przyjaciół zmarłego niosących wyposażenie grobowe, kapłanów nadzorujących przebieg ceremonii i zawodzące płaczki.
Mumia jest zazwyczaj ciągnięta na saniach, a nastepnie ustawiana przed grobem w celu dokonania rytualnego „otwarcia ust”. Egipska architektura grobowa jest zjawiskiem wyjątkowym ze względu na swą skalę, znaczenie i bogactwo form. Monumentalne grobowce władców – zespoły piramid na nekropoli memfickiej, czy hypogea w Dolinie Królów [fot. 8], grobowce członków elity w postaci mastab czy grobowców skalnych, wszystkie mają cechy wspólne, odzwierciedlające jednolitą koncepcję życia pozagrobowego.
Każdy egipski grobowiec składał się z dwóch części: umieszczonej w podziemiu komory grobowej, w której spoczywała mumia zmarłego w otoczeniu wyposażenia, oraz z miejsca składania ofiar (świątyni grobowej, lub kaplicy ofiarnej), gdzie dostarczane było zaopatrzenie dla ka zmarłego. Miejscem, gdzie te dwie przestrzenie się łączyły były tak zwane ślepe wrota – umieszczony w ścianie kaplicy grobowej model drzwi. Zmarły w swojej nowej, duchowej postaci mógł przemieszczać się poprzez nie do świata żywych, by skontaktować się z nimi i skorzystać ze składanych mu ofiar.
Ta „komunikacyjna” funkcja sprawiała, że ślepe wrota zazwyczaj umieszczano tuż obok szybu wiodącego do komory grobowej, często dokładnie nad miejscem, gdzie znajdował się sarkofag. Ślepe wrota dekorowane były przedstawieniem zmarłego siedzącego przed stołem ofiarnym i pokryte inskrypcjami podającymi imiona i tytuły właściciela. Drugim nieodzownym elementem każdej kaplicy grobowej był stół ofiarny, na którym kładziono pożywienie lub dokonywano libacji (ofiary z płynów) dla ka zmarłego. Ustawiano go zazwyczaj tuż przed ślepymi wrotami. Stoły ofiarne miały charakterystyczne kształty i były zazwyczaj pokryte wyobrażeniami produktów lub symbolami związanymi z ideą wody życia [fot. 9].
Grobowce, mające być wiecznymi siedzibami zmarłych, wznoszono z najtrwalszych materiałów, nie licząc się z kosztami. Ściany kaplic ofiarnych i komór grobowych dekorowano polichromowanymi płaskorzeźbami, w pomieszczeniach nadbudowy ustawiano posągi i stele [fot. 10]. Zarówno rzeźby, jak i przedstawienia dwuwymiarowe pełniły przede wszystkim funkcję magiczną. Sceny ukazujące zmarłego w najrozmaitszych kontekstach życia codziennego miały na celu nie tylko podkreślenie statusu właściciela, ale także wykreowanie nowej rzeczywistości „zaświatowej”.
W grobowcu oprócz mumii zmarłego umieszczano zazwyczaj bogate wyposażenie. Mogły to być sprzęty, ubrania, biżuteria, kosmetyki, pożywienie i napoje, wszystkie dobra niezbędne do wygodnego życia tak na tym jak i na tamtym świecie. Ilość i jakość tego wyposażenia w przypadku pochówków królewskich mogła być wręcz niewyobrażalna, jak dowodzą przykłady Tutanchamona czy władców 21. dynastii w Tanis, w grobowcach których odkryto niezwykłe skarby. Wśród gromadzonych w komorach grobowców przedmiotów znajdowały się też obiekty bezpośrednio związane z konkretnymi aspektami przejścia do życia wiecznego i funkcjonowania w zaświatach. Należą do nich figurki uszebti. Ich nazwa związana jest z czasownikiem uszeb,”odpowiadać”, gdyż według 6 rozdziału Księgi Umarłych miały ona odpowiadać na skierowane do zmarłego przez Ozyrysa wezwanie do pracy na Polach Jaru. Uszebti miały zastępować człowieka w tych uciążliwych zadaniach, dlatego wyobrażały zmarłego trzymającego w rękach motyki, z workiem na plecach [fot. 11].
Od czasów Nowego Państwa powszechnie umieszczano w grobowcach (często wprost na mumii) papirusy z zaklęciami Księgi Umarłych i opisujące skomplikowane drogi w zaświaty, będące swego rodzaju „przewodnikami” dla zmarłego. Nawiązywało to do podobnych „ksiąg zaświatowych” umieszczanych na trumnach w czasach Średniego Państwa i przedstawianych na ścianach królewskich grobowców Nowego Państwa.
Po dramatycznych czasach masowego rabunku grobów za 20 dynastii, w Trzecim Okresie Przejściowym coraz częściej grobowce były ukrywane i ich architektura nie umożliwiała bogatego programu dekoracji reliefowej i malarskiej. Cały ładunek informacyjny musiał być skoncentrowany w pobliżu pochówku, stąd niezwykle drobiazgowa i bogata dekoracja trumien oraz papirusów. W grobowcach pojawiały się również figurki bóstw związanych z tamtym światem, jak Anubis, opiekun cmentarzy i patron mumifikacji, przedstawiany w postaci czarnego szakala [fot. 12]. W Okresie Późnym popularne były zwłaszcza figurki wyobrażające władcę krainy umarłych w jego synkretycznej formie Ptaha-Sokarisa-Ozyrysa, kryjące często w wydrążonych podstawach zwoje papirusowe z fragmentem Księgi Umarłych.
Okres Ptolemejski przyniósł nowy impuls egipskiej religii i wierzeniom dotyczącym życia pozagrobowego. Połączenie tradycji staroegipskich z elementami wywodzącymi się z obszaru kultury helleńskiej zaowocowało powstaniem nowych form (jak synkretyczny bóg Serapis, łączący cechy greckiego Zeusa i Heliosa oraz egipskiego Ozyrysa-Apisa).
Tak na oficjalnych monumentach, jak i na prywatnych pomnikach nagrobnych dawne i nowe motywy pojawiały się często obok siebie, greckie teksty łączyły się z egipską symboliką. W czasach grecko-rzymskich wykształcił się też charakterystyczny, nawiązujący do tradycji hellenistycznej, styl w sztuce, widoczny zwłaszcza w dekoracji masek grobowych [fot. 13].
