Egzystencja w cieniu Egiptu
Kultura Grupy C rozwija się na terytorium pomiędzy I i II kataraktą, pozostającym pod kontrolą faraonów Starego i Średniego Państwa, zwanym przez Egipcjan Uauat lub Irczet. Wprawdzie ludność Grupy C zasiedla w wielu wypadkach te same osady, co społeczności Horyzontu A, nie ma jednak bezpośrednich dowodów na związki etniczne obu tych kultur, a wydzielana jeszcze do niedawna przez archeologów tzw. „Grupa B” uważana jest dziś za twór całkowicie sztuczny.

 

Pomimo militarnej okupacji, mieszkańcy obszarów przygranicznych potrafią czerpać pewne zyski z egipskiej obecności, która daje impuls nie tylko do wzrostu skali handlu wymiennego, ale i intensyfikacji procesów kulturotwórczych. Kontakty z cywilizacją egipską umożliwiły rozpowszechnienie suszonej cegły mułowej, a osiadły tryb życia spowodował rozwój form budownictwa mieszkalnego, w tym domostw, z wolna ewoluujących od okrągłych w planie chat do bardziej złożonych planów. W końcowym okresie funkcjonuje już przynajmniej kilka rozległych, ufortyfikowanych osad protomiejskich, jak Wadi es-Sebua czy Areika.

 

Kształtuje się wówczas też specyficzny nubijski obrządek pogrzebowy: pochówki ochraniane są kopcami ziemnymi, wzmocnionymi kamiennym wieńcem, dodatkowo komora grobowa mogła być obudowywana ścianami z cegły mułowej. Zmarłych zaopatruje się w ofiary ze zwierząt, jak również w niewielkie figurki magiczne i wyposażenie, nawiązujące do pozycji społecznej i profesji, np. w narzędzia czy elementy uzbrojenia. Charakterystyczna czarna ceramika, zdobiona ornamentami wypełnianymi barwna pastą, prezentuje niezwykłą klasę artystyczną.