Uriel Górka herbu Łodzia, Biskup poznański.

Syn Łukasza I i Katarzyny Szamotulskiej. Już jako dziecko został przeznaczony do stanu duchownego. Pomimo słabego zdrowia do 1453 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim a następnie we Włoszech i Niemczech aby ponownie podjąć studia w Bolonii (w 1463). Ojciec postarał się dla niego o liczne beneficja kościelne: w 1449 został kanonikiem poznańskim, w 1453 gnieźnieńskim i łęczyckim, w 1467 płockim, sandomierskim i krakowskim. W 1454 otrzymał prepozyturę poznańską, a w 1468 gnieźnieńską. Taka kumulacja godności w ręku jednej osoby wymagała specjalnego zezwolenia Kurii Rzymskiej.

W 1473 dzięki poparciu ojca otrzymał kanclerstwo koronne, pomimo że dotychczas nie pracował w królewskiej kancelarii. W 1478 przebywał w Rzymie jako poseł królewski. Podczas tego pobytu uzyskał od papieża urząd kolektora opłat papieskich na archidiecezję gnieźnieńską, który sprawował prawdopodobnie do 1486. W tym kresie nawiązał liczne stosunki z domami bankierskimi Europy Zachodniej, a zwłaszcza norymberskimi, oraz mieszczaństwem polskim i włoskim w polskich miastach. W latach 1473 – 1474 był administratorem archidiecezji gnieźnieńskiej i sprawując tą funkcję na żądanie króla zwołał do Łęczycy synod prowincjonalny, który ustalił powinności płatnicze kleru wobec państwa.

Po śmierci w 1479 Andrzeja Bnińskiego objął obiecane mu biskupstwo poznańskie, rezygnując jednocześnie z urzędu kanclerza koronnego. Okres jego urzędowania na tronie biskupim w Poznaniu jest słabo udokumentowany, wiadomo jednak że sprawował mecenat nad artystami. Sprowadził również płyty z zakładu Vichera na groby swój i ojca. Zamówił też serwis w zakładzie Albrechta Dürera. W swoich dobrach próbował hodowli winorośli, jego jedynym spadkobiercą był bratanek Łukasz II Górka. Zmarł podczas pobytu kuracyjnego w Karlovych Varach w dniu 21 stycznia 1498.