14 listopada 2012 r. (środa), godz. 11.00

Mgr Mariusz Drzewiecki (Instytut Prahistorii UAM w Poznaniu)

Po krótkim wstępie o projektach współpracy Polsko-Sudańskiej między Uniwersytetem im. A. Mickiewicza a National Corporation for Antiquities and Museums of Sudan autor rozwija rozważania nad ufortyfikowanymi założeniami architektonicznymi, których studia prowadzi w ramach projektu Fortece Sudanu. Podejmuje temat znaczenia założeń ufortyfikowanych w czasach od końca Imperium Meroickiego (okres późnomeroicki/postmeroicki II-VI w. n.e.) oraz jednoczesnego tworzenia się nowych ośrodków władzy, aż po czasy przyjęcia chrześcijaństwa przez królestwo Makurii (VI w.). Zasięg terytorialny obejmuje obszar Górnej Nubii (północny oraz centralny Sudan).

Autor zakłada zależność pomiędzy fenomenem fortyfikacji, a działaniem władz Imperium Meroickiego, a później królestwa Makurii oraz Alodii. Aby potwierdzić tę zależność wykonuje podwójną analizę. Pierwszą opartą na zasadzie Zipfa-Auerbacha (rank-size rule), która umożliwia podział założeń ufortyfikowanych na kilka niezależnych systemów oraz wstępną charakterystykę. Drugi etap analizy to sprawdzenie. Na tym etapie autor wykorzystuje istniejące już, ogólne modele formowania się organizmów państwowych (early states) i za pomocą hipotez sprawdzających poddaje weryfikacji wnioski powstałe w pierwszym etapie analizy.

Analizy wykazały obecność dwóch niezależnych systemów fortyfikacji. Jeden, bardziej jednorodny autor przypisuje Imperium Meroickiego. Drugi, scentralizowany królestwu Makurii. System jednorodny w okresie wczesnochrześcijańskim przestał funkcjonować jako całość. Królestwo Makurii w tym czasie uległo zmianom i system fortyfikacji na jego terenie przechodził transformacje z scentralizowanego na bardziej jednorodny. Królestwo Alodii nie kontynuowało aktywności na polu budownictwa fortecznego w okresie wczesnochrześcijańskim.