W starożytnej Grecji opowiadano o herosie ateńskim, Tezeuszu, który wygnany z Aten, zginął na wyspie Skiros. Już po wojnach perskich strateg ateński Kimon zorganizował poszukiwania szczątków herosa. Natrafiwszy na kości znacznie większe, niż normalnego człowieka, uznał je za tezeuszowe i triumfalnie przywiózł do Aten, a obywatele wznieśli mauzoleum-świątynię ku czci swego mitycznego praprzodka.

Sądząc z opisu, znaleziono wówczas szczątki jakiegoś wymarłego zwierzęcia. Sam pomysł po wiekach powielano także w Polsce. W 1926 r. Dziennik Poznański z 17 VI. na str. 11 podawał, że:
Wśród zbiorów paleontologicznych Muzeum Przyrodniczego znajdują się kości wieloryba przedhistorycznego, które lud czcił jako „kości Adama i Ewy”, zawieszając je w kościele. Kości Adama i Ewy w muz. poznańskim pochodzą z kościoła w Szamotułach i do dzisiaj przymocowane jest jeszcze kółko żelazne, na którym były zawieszone u stropu.

Jednak nie wiek XX przyniósł znaczny wzrost znalezisk tego typu w Wielkopolsce. Prawdziwa eksplozja nastąpiła w wieku XIX, a zwłaszcza na przełomie XIX i XX w. Złożyły się na to zjawisko zarówno gwałtowny rozwój nauk przyrodniczych i archeologii, jak i ożywiona działalność budowlana, wymuszająca eksploatację nowych złóż piasku i gliny. Ważne było też i to, że ówczesne koparki były małe, a obsługujący je robotnicy mieli pewność niewielkiego znaleźnego.

W inwentarzach dawnych poznańskich instytucji kulturalnych, Muzeum im. Mielżyńskich TPNP, Historische Gesellschaft für die Provinz Posen, Provinzialmuseum oraz Kaiser Friedrich Museum zachowały się rozmaite wzmianki o odkryciach kości zwierzęcych. Najczęściej kości te towarzyszyły rozmaitym śladom działalności ludzkiej – znajdowano je na stanowiskach archeologicznych razem z potłuczonymi garnkami i różnymi przedmiotami z kamienia, brązu czy żelaza. Wśród owych kości wyróżniają się szczątki fauny, pochodzące z dawnych epok geologicznych, kiedy człowiek jeszcze nie istniał, a także z czasów, gdy człowiek w Europie stawiał pierwsze kroki i jego obecność w rejonie Poznania ciągle jeszcze jest przedmiotem dyskusji wśród archeologów. Właśnie te ostatnie kości stały się przedmiotem obecnej opowieści.

Wpisy do muzealnych inwentarzy poznańskich odzwierciedlają ówczesny stan wiedzy i pewną chwiejność w nazewnictwie kości, np. PTPN chwaliło się posiadaniem „kości jednorożca”, a we wpisach instytucji niemieckich skamieniałości często opisywano jako „kości zwierząt przedpotopowych”. Jednocześnie korzystano z usług specjalistów, czasem miejscowych przyrodników (np. Niemiec Pfuhl, czy Polak Franciszek Chłapowski), a przede wszystkim w Berlinie bądź Wrocławiu, stąd nazwy łacińskie części znalezisk. Wykonywano też fotografie miejsc znalezisk (np. Pod nr KFM 1907:481 wpisano fotografię żwirowni na Dębcu, gdzie znaleziono kości nosorożców); wykonano tez modele nosorożca i słonia leśnego (KFM 1903:1161, 1163).

Prezentowany niżej katalog kości zwierzęcych nie obejmuje wszystkich znalezisk kostnych z Wielkopolski. Uwzględniono jedynie kości ssaków, które były lub mogły być współczesne ludziom żyjącym w starszej i ewentualnie środkowej epoki kamienia. Pominięto różne skamieniałości, zarówno określone, jak i nieokreślone oraz kości nieokreślone, które niczego nie wnosiły do wiedzy, z wyjątkiem zęba rekina i tzw. kamienia febrowego – Fieberstein, potraktowanych jako ciekawostka. Również zakres chronologiczny znalezisk z pewnymi wyjątkami został ograniczony do drugiej połowy XIX-początku XX w. (do 1918 r.). Wzmianki inne niż pochodzące z inwentarzy muzealnych (np.. notatki prasowe, czy informacje prof.. E. Lubicz-Niezabitowskiego), uwzględniono sporadycznie. Znaleziska usystematyzowano wg alfabetycznie podanych miejscowości, następnie stanowisk, a w ramach tychże – dat znalezienia. Nazwy miejscowości podano w brzmieniu polskim, następnie aktualną gminę, zaś na końcu – numer katalogu w wypadku, gdy chodziło o muzea PM (Provinzialmuseum), KFM (Kaiser Friedrich Museum) TPN (Muzeum Mielżyńskich TPN). Dla inwentarza HG (Historische Gesellschaft für die Provinz Posen) podano też numer strony inwentarza, a przy informacjach spoza inwentarza – źródło tejże informacji.